...

  İçimde kaç kişi var şu an bilmiyorum.Anlık duygu değişimlerim var.Bir an gülüp ardından ağlayabiliyorum.Hem çok iyiyim hem de değilim.Belki de bir psikoloğa gitmeliyim.Deli doktoru diye düşünenler,fikrinizi değiştirmek için çabalamayacağım.Beni çok iyi tanımayan birine dertlerimi anlatmak iyi geliyor çünkü beni yargılamıyor,sadece anlamaya çalışıyor.Bu yüzdendir ki düşüncelerimi önemsiyor.Son zamanlarda O'nun hakkında çok konuştum,çoğunlukla da gereksiz.Bu yüzden kimse beni gerçekten dinlemedi.Hak veriyorum,çok sıkıcıydım.Lakin kimse de kendime gelmem için sarsmadı beni.Beklediğim buydu belki de.Ansızın çalan telefonun ardındaki "yeter artık,yenildin kabul et ve sus" sesiydi.Olmadı.
  Bir karar verdim ben bu gece.Beni tanıyanlar için inandırıcı değil ama inandırıcının ötesinde "gerçek" olmalı.Yeter artık kaybedenleri oynadığım.Kaybettim ama yaralarımı da sardım.Neden kabuklarını soymak için bu kadar çabalıyorum ki.Bu sesli olarak dile getirdiğim son şeyler O'nun hakkında.İçimden konuşabilirim ve bunu kimse bilmez.Dolayısıyla da kimse beni yargılayamaz.Aslında hiç fena değilim.O mavi hırkalı çocuğu yetişemediğim otobüsle beraber kaçırdım ben ve artık yakalayamayacağım,biliyorum.
 

"Sustu,konuşmak gereksizdi.Bir daha kimseye ondan söz etmeyecekti.Biliyordu,anlamazlardı. "



                                                                       " aylakım ben "